آخرين منزلگاه ما کجاست؟
در نهايت چه خواهيم شد؟

خداوند متعال در قرآن وعده بهشتی جاودان را می دهد.
بهشتی که در آن جوی ها و نهرهای فراوانی جاريست؛ بهشتی که درختانش بر همه جا سايه افکنده؛ بهشتی که در آن قصرهايي از طلا و نقره قرار دارد؛ بهشتی که در آن حوريان و کنيزان بسيارزيبایی وجود دارند؛بهشتی که در آن بر تختها تکيه مي زنند و با يکديگر به سلام و احوال پرسی می پردازند؛ بهشتی که در آن هيچ رنج و عذابي نيست.

هيچ رنج وعذابي ؟

آفتاب سوزان ندارد. پس درختهای برافراشته با سايه های گسترده برای چيست؟
هيچ ضعف و ناتوانی در آنجا نيست. پس تخت و کنيز برای چيست؟
سرما وگرما، برف و باران و دزد و درنده ای ندارد. پس خانه و قصر و سرپناه برای چيست؟
هيچ نيازی در آنجا نيست. پس ميوه های خوش طعم و شرابهای گوارا و مرغهای بريان برای چيست؟

بهشت و بهشتيان جاودانند!

خداوند متعال جاودانگی بهشت را بارها وعده داده است.
از طرفي همه موجودات فنا شدني هستند و فقط خدا جاودان و ابدی است. اوست که اول و آخر است و بازگشت همه به سوی اوست

پس چطور ممکن است بهشت، جاودان باشد در حالی که همه چيز فنا شدنی ومقطعی است ؟!